Selo je najstariji oblik ljudskog naselja i bilo je podložno stalnim promenama. Te promene su, u osnovi bile prouzrokovane promenama u sadržaju i karakteru poljoprivrednog rada, budući da je poljoprivreda bila, i ostala osnovna delatnost sela kao naselja i seoskog načina života. Sa naučno-tehnološkom revolucijom, a naročito od sredine prošlog veka došlo je do promena u poljoprivrednoj delatnosti njenom mehanizacijom i hemizacijom, što se odnosilo na sadržaj i karakter rada u poljoprivredi, ali i na neusaglašenost tog procesa sa ekološkim faktorima. I u poljoprivrednoj proizvodnji, koja postaje industrijska, dolazi do rizika. Tri su osnovna rizika: rizik od narušavanja ekološke ravnoteže, rizik ugrožavanja integriteta učesnika u procesu rada i rizik korišćenja poljoprivrednih proizvoda. Autor u radu razmatra uzroke i posledice ovih rizika i ukazuje na puteve zaštite od njih: ekologizacijom poljoprivredne proizvodnje i razvojem ekološke svesti svih subjekata koji koncipiraju i ostvaruju industrijsku poljoprivrednu proizvodnju. Sva razmatranja u radu autor vrši sa stanovišta socijalne ekologije, čiji predmet detaljno određuje, ukratko kao posebne sociologije koja sa sociološkog stanovišta proučava ekološke probleme, tačnije probleme zaštite životne sredine, pa i stanovišta njenog narušavanja industrijalizovanom poljoprivrednom proizvodnjom.