Slikarstvo Paje Jovanovića formiralo se u svim svojim najvažnijim karakteristikama tokom druge polovine sedamdesetih i prve polovine osamdesetih godina XIX veka, onom vremenskom rasponu u istoriji evropske umetnosti koji ima značaj konstitutivnog perioda za nastanak slikarskih poetika kao što su impresionizam, plenerizam, poentilizam i simbolizam, koje su u pogledu kompozicije, kolorita i upotrebe svetlosti temeljno transformisali mimetičke obrasce i tradicionalne postupke ateljejskog pristupa modelu i izveli slikarstvo iz tradirane samonametnute izolacije u pulsantnu stvarnost prirodnih stihija i ljudskih strasti, već tada određenu ne samo vekovnom tematikom kristalizovanom u 'večnim' sukobima dužnosti i časti, ljubavi i samoodricanja, individualnog arivizma i altruističke predanosti, nego sve više i diktatom osamostaljenog i tehnicizovanog razuma, koji je još krajem XVIII veka započeo svoj pobedonosni hod ka ovladavanju i iskorišćavanju svih raspoloživih izvora skrivenih u nekada sakralizovanoj prirodi, rukovodeći se bejkonovskom formulom znanje je moć. Mnogobrojna putovanja po orijentalizovanim krajevima Balkanskog poluostrva, te studijska putovanja na Kavkaz i u Egipat, pružila su Paji Jovanoviću neposredan uvid u neiscrpno obilje ikonografskih detalja i motivske građe koja je kasnije uneta u njegova orijentalistička dela.

orijentalizam; Balkan; impresionizam; kompozicija; kolorit