Bernar Dadije iznosi na besprekornom francuskom jeziku tradiciju svoje rodne Afrike i pokazuje nesumnjivi dar dobrog posmatrača bića i stvari, svoju mudrost i svoju duhovitost. Tvrdimo da je nakon nepristrasnog ispitivanja moguće zaključiti kako ne treba stavljati znak jednakosti između učene književnosti i plemenitosti misli; isto tako, da ne treba označavati narodnu književnost kao naivnu i priglupu. Upoređujući pisanu književnu tradiciju Zapadnjaka i književnost zasnovanu na usmenoj tradiciji naroda Crnog kontinenta, pažljiv čitalac može da otkrije brojne zajedničke dodirne tačke Belaca i Crnaca. Pokušaćemo da pokažemo značaj tradicionalnih afričkih priča oslanjajući se na roman Bernara Dadijea Crna pregača. U svojoj studiji, odabrali smo da prvo govorimo o Pričama anji iz Indenije, koje je sakupio Marijus Ano Tusan, a potom o Crnoj pregači Bernara B. Dadijea. Cilj nam je da pokažemo snagu verbalnog izraza jedne književnosti bez slova svojstvene onima koje Zapadnjaci nazivaju divljacima, a čija mudrost se iznosi na videlo kada se napiše na jeziku nekadašnjih kolonizatora. U zaključku, želimo da ponovimo ono što smo rekli na početku svoga ogleda: ne treba stavljati znak jednakosti između narodne i učene književnosti. Međutim, bez pradedovskih narodnih priča, ne bi postojala učena afrička književnost, koja se zasniva na usmenoj književnosti.

Littérature savante; littérature orale africaine; récit traditionnel africain; roman contemporain africain