Odrednicu "Bliski istok" treba razumeti kao višeznačnu, bez obzira što sam naziv upućuje na izvesnu evropocentričnost (i "bliski", i "srednji" i "daleki" istok upućuju na prostorno-geografski odnos pojedinih delova sveta u odnosu na Evropu, odnosno na Zapad). Kada, pored geografskih i političkih, sagledamo i kulturnu i religijsku komponentu, neće nas čuditi različit broj država koje se uobičajeno obuhvataju pojmom Bliski istok. Najčešće se njime obuhvataju države: Bahrein, Kipar, Egipat, Turska, Iran (Persija), Irak, Izrael, Jordan, Kuvajt, Liban, Oman, Katar, Saudijska Arabija, Sirija, Ujedinjeni Arapski Emirati, Jemen, kao i Zapadna obala i Pojas Gaze. Međutim, po mnogo čemu su svakovrsni odnosi isprepletani između pobrojanih država i oblasti sa delom severnoafričke regije, odnosno nekim zemljama Magreba (Libija, Tunis, Alžir, Maroko, Zapadna sahara i delimično Mauritanija). Protokom vremena menjao se i odnos prema pojmovima Bliski istok i Srednji istok, pa su iste države bile obuhvatane i jednom i drugom odrednicom. Nemogućnost preciznog obuhvata, posledica je i terminološke neusklađenosti, imajući u vidu da engleski izraz Middle East (bukvalno: Srednji istok) kod nas prevodimo kao Bliski istok. U engleskom postoji i Near East (Bliski istok) koji se vremenom sve manje upotrebljava i uglavnom se utopio u širi koncept Middle East-a. Od najstarijih antičkih civilizacija do današnjeg dana ovo područje je poprište sukoba interesa velikih sila.