U radu se analizira struktura pripovetke Nepostojeća bakica B. Ćopića: tematska, naracijska i stilska. 1) Na tematskom i naracijskom planu posmatramo zbir realija od kojih je satkan događajni splet u priči, i međuodnosi tih realija. Uočavamo da ona ima jedan pretpripovedni deo, nešto kao ekspoziciju, gde se na izvestan način identifikuje tema; ima središnji deo, u kojem se u vidu dijaloga izlažu 'događaji', i završni deo, u dijaloškom sklopu, sa izvesnom ocenom. Svaki od tih delova razgranava se u čitavu lepezu vešto komponovanih fakata i razgovora o njima, te priča odiše jedrinom izvornog pripovedanja i odsjajima, iznutra nabujalog a spolja prigušivanog humora koji čitaoca ne nagoni na smeh nego pre na razmišljanje o svetu i vremenu, o vrednosnim skalama ljudskog verovanja. Posebna vrsta slikovitosti pripovedanja ostvaruje se parodijsko-alegorijskim i kontrastnim postupkom - ironijom i humorom. One se kao estetski odnos nalaze u osnovi globalnih dijaloško-narativnih postupaka u pripoveci; ali i u osnovi užih, iskaznih, postupaka u replikama. 2) Na planu 'stilistike građe', odn. 'unutrašnjeg stila' ili stila motivskih struktura, Ćopić pokazuje jaku sklonost ka objektivnom, realističkom mišljenju i realističkom oblikovanju tematskog materijala. U sferi oblikovanja pripovednog sveta, on se oslanja na dijalog, te se ličnosti ovde javljaju kao svedoci i očevici događaja o kojima pripoveda. Polazeći od toga da u svakom književnom tekstu treba paziti pre svega na smisaono jezgro, to jest, ono što je bitno težište iskazivanja, unutrašnjeg izražavanja i komunikacije - polaznom distinkcijom smatramo onu između iskaza i teksta, i definišimo je kao odnos strukture prema teksturi. Uzimamo da je tema osnovna jedinica lingvističkog sadržaja, koja u nekom smislu odgovara iskazu - i utvrđujemo da se Ćopić u organizaciji iskaza vodi modelom govornog jezika sa težnjom da u pisani tekst verno prenese pre svega govornu intonaciju.