Preduzeće ili drugo pravno lice, koje je osnovano i upisano u sudski registar rešenjem nadležnog privrednog suda, ne može odgovarati za obaveze svoga osnivača, tj. drugog preduzeća, a koje su nastale pre osnivanja tog preduzeća i nisu u neposrednoj vezi sa njegovim osnivanjem čak i ako je to predviđeno u aktu o osnivanju preduzeća, ukoliko takva odredba nije upisana u sudski registar prilikom osnivanja. Kako nije reč o obavezama koje su u vezi sa osnivanjem preduzeća, nema mesta zasnivanju preregistracione odgovornosti za obaveze iz ugovora i drugih pravnih poslova zaključenih između osnivača i trećih lica kao poverioca. Preduzeće ne bi moglo da odgovara za obaveze osnivača nastale pre njegovog osnivanja, čak i da je takva odredba osnivačkog akta upisana u sudski registar, već bi se takva odgovornost mogla zasnovati samo ugovorom koji bi zaključilo novoosnovano preduzeće i njegov osnivač, dakle posle upisa u sudski registar osnivanja preduzeća, naravno pod uslovom da se odredba takvog ugovora upiše u sudski registar kao oblik odgovornosti subjekta upisa za obaveze drugih subjekata upisa u pravnom prometu, u smislu člana 23. stav 1. tačka 7) Zakona o postupku za upis u sudski registar, kao i čl. 2, 68. i 79. tačka 1) Uredbe o upisu u sudski registar. Primena instituta delimične podele - fuzije uslovljena je prenosom znatnog dela aktive postojećeg preduzeća na novoosnovanog pravnog subjekta, pa je, u svakom konkretnom slučaju, potrebno, putem relevantnih dokaza, utvrditi činjenice da je osnivač preneo na novoosnovano preduzeće, kao osnivački ulog, znatan deo svoje aktive. Jer, upravo je i cilj uvođenja navedenog oblika odgovornosti novoosnovanog subjekta za obaveze osnivača da se zaštite poverioci u slučaju kada dužnik, u cilju izbegavanja svojih obaveza i osujećenja namirenja poverioca, prenosi znatan deo svoje imovine na novoosnovano preduzeće. S druge strane, ako osnivač nije prestao da postoji i raspolaže znatnom imovinom, te ako je na novoosnovanog subjekta prenet osnivački ulog koji ne predstavlja znatan deo aktive osnivača, već naprimer, samo deo imovine koju je koristila poslovna jedinica osnivača (ili filijala, ako je osnivač banka), tada ne bi bilo mesta odgovornosti novoosnovanog preduzeća za obaveze osnivača. Prema stanovištu sudske prakse, novoosnovana banka, po pravilu, ne odgovara za obaveze svojih osnivača, pa čak i ako bi se takva odgovornost predvidela osnivačkim aktom, osim u slučaju da je takva odgovornost za obaveze drugih subjekata upisana u sudski registar ili ako je reč o osnivanju koje ima obeležje delimične podele - fuzije prenosom znatnog dela aktive osnivača na novoosnovanu banku. Pozitivni Zakon o preduzećima u članu 6. omogućava prenos potraživanja i dugovanja, koja su stekli osnivači, na preduzeće, bez saglasnosti poverioca. Prema stavu aktuelne sudske prakse, punovažan je ugovor o zakupu koji je zaključilo fizičko lice kao vlasnik tuženog preduzeća, koje je taj ugovor naknadno odobrilo tako što je kao zakupac otpočelo sa korišćenjem zakupljenih poslovnih prostorija, usled čega zakupodavcu duguje zakupninu, a sve ovo u smislu Čl. 84. i 88. Zakona o obligacionim odnosima o zastupanju, odnosno o naknadnom odobravanju ugovora zaključenog od strane neovlašćenog lica. Prema pozitivnom Zakonu o preduzećima, na slične sporne situacije može se primeniti i član 6. koji nosi naslov 'Prenos potraživanja i dugovanja', a u kome je propisano da upisom preduzeća u registar prava i obaveze koje su stekli, odnosno preuzeli osnivači, prelaze na preduzeće bez saglasnosti poverioca, a osnivači odgovaraju saglasno odredbama ugovora s trećim licem. Pri tome sudovi će imati u vidu i da akreditiv predstavlja ugovor u funkciji prometa robe i usluga, jer služi najčešće za obezbeđenje isplate i isplatu kupoprodajne cene (kao u konkretnom slučaju) pa se po mišljenju Saveznog suda ne može prihvatiti stanovište sudova u pobijanim presudama da se na sporni odnos ne primenjuje trogodišnji rok zastarelosti iz člana 374. ZOO, već opšti desetogodišnji rok zastarelosti iz člana 371. ZOO. Takvo tumačenje nižih sudova u suprotnosti je sa ciljem zakona da se odnosi u poslovanju privrednih subjekata, pa i banaka, učine likvidnim u jednom relativno kraćem trogodišnjem roku, jer to zahteva brzina privrednog poslovanja i sigurnost privredno-pravnog prometa, koji ne trpi dugotrajne sporne situacije. Ovaj sud ukazuje i na to da je Zakon o obligacionim odnosima podeljen u dva dela i to: Deo prvi pod nazivom: 'Osnovi obligacionih odnosa' (Opšti deo) i Deo drugi koji nosi naslov 'Ugovori' u kome je regulisan i akreditiv i to odredbama čl. 1072. do 1082. Dakle dilemu koja postoji u pravnoj teoriji da li akreditiv predstavlja ugovor ili pravni posao sui generis rešio je sam zakon, svrstavši akreditiv medu ugovore obligacionog prava. Zato se spor o pravnoj prirodi akreditiva, koji postoji u pravnoj teoriji, ne može prebacivati i u domen primene Zakona o obligacionim odnosima od strane sudova u rešavanju sporova, jer je zakonom jasno određeno da je akreditiv ugovor, pa nema mesta suprotnim tumačenjima. Zato se po mišljenju Saveznog suda na sporni odnos ima primeniti odredba člana 374. ZOO u kome je propisano da međusobna potraživanja pravnih lica iz ugovora o prometu robe i usluga, kao i potraživanje naknade za izdatke učinjene u vezi s tim ugovorima, zastarevaju za tri godine.