U pokušaju da popravi položaj katolika iza Gvozdene zavese, Sveta stolica je šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka sklopila sporazume sa nekoliko istočnoevropskih komunističkih režima od kojih je, međutim, samo onaj zaključen sa Jugoslavijom 1966. smatran konkordatom. Polazeći od namere ugovornih strana utvrđenih na osnovu teksta sporazuma, ali i okolnosti pod kojima je on zaključen, u radu se dolazi do zaključka da je Protokol o razgovorima između predstavnika jugoslovenske vlade i Svete stolice manje bio međunarodni ugovor, a više memorandum o razumevanju, odnosno, rečima samih ugovornih strana, jedan modus vivendi u smislu tek moralno obavezujućeg sporazuma. Ovaj zaključak potkrepljuje i činjenica da su iz političkih razloga neki od dogovora postignutih tokom pregovora bili registrovani samo kao usmene izjave koje su pratile sporazum, a da zvanično nisu bile njegov deo. Meka forma sporazuma bila je uslov jugoslovenske strane. Kao multietnička zajednica sa složenim federativnim uređenjem i osetljivom istorijskom pozadinom, Jugoslavija bi potpisivanjem posebnog međunarodnog sporazuma sa Svetom stolicom rizikovala da ugrozi svoju krhku unutrašnju nacionalnu ravnotežu. Pa ipak, upravo forma Protokola iz 1966. negira ovaj čvrst stav jugoslovenske vlade i daje za pravo vatikanskim zvaničnicima da ga klasifikuju kao konkordat. Naime, ovaj sporazum je poslužio i kao pravni osnov za obnovu diplomatskih odnosa između Titove Jugoslavije i Svete stolice. Kako standardi međunarodnog prava zahtevaju uspostavljanje diplomatskih odnosa na osnovu međusobne saglasnosti strana, Protokol iz 1966. je morao biti sklopljen kao potpisani i ratifikovani međunarodni ugovor, odnosno kao konkordat. Mada "nezvanični", obnovljeni odnosi su i dalje bili diplomatski. Činjenica da su samo četiri godine kasnije ti odnosi podignuti na najviši nivo bez dodatnih formalnosti, takođe ide u prilog tvrdnji da je Protokol bio međunarodni ugovor. Hibridna pravna priroda Protokola iz 1966. objašnjava njegovu političku svrhu. Ako odredbe ovog sporazuma najvećim delom i nisu bile pravnoobavezujuće, imale su ozbiljnu političku težinu. Na to upućuje dijalektička igra forme i sadržine ovog sporazuma. Meka pravna forma sporazuma skriva njegovo tvrdo političko jezgro: gorak sporazum jednog ateističkog režima koji prihvata da toleriše jednu neukrotivu crkvu u zamenu za njenu prećutnu saradnju. Sagledan u široj istorijskoj perspektivi, Protokol iz 1966. manje liči na sporazum o primirju, a više na osnov dugoročne kohabitacije. Detaljna analiza osam paralelnih jugoslovenskih zakonodavstava koja će stupiti na snagu u narednom periodu ide u prilog istom zaključku: za razliku od jugoistočnih jugoslovenskih federalnih jedinica sa muslimanskom ili pravoslavnom većinom, jugoslovenske severozapadne federalne jedinice sa katoličkom većinom ili značajnom manjinom su sredinom sedamdesetih vidno relaksirale svoja zakonodavstva obezbeđujući šira prava, ublažavajući ograničenja i umanjujući kazne namenjene verskim zajednicama. A ako je ova divergentna evoluciju postala moguća tek nakon devolucije Titove Jugoslavije po osnovu Ustava iz 1974, nije sigurno da bi pošla istim putem bez kompromisa iz 1966. Otud i nova percepcija Protokola iz 1966: najčešće viđen tek kao modus vivendi zaključen da bi se sačuvao status quo i međuetnička ravnoteža, ovaj sporazum je zapravo najavio obratan proces. Stoga, čak i ako Protokol iz 1966. nije bio konkordat de jure, nesumnjivo da je de facto bio Titov surogat istog.