Smokva je listopadna suptropska voćka, drvo ili šib koja se kao lek može koristiti u medicini. U vizantijskom medicinskom traktatu, koji se datuje u širok vremenski period od sredine XI do druge polovine XIV veka, nalazi se nekoliko recepata za lekarije čiji je sastojak smokva. Iz pobrojanih recepata vidi se da smokva - njen plod, koren ili drvo, svejedno - može poslužiti kao lek protiv raznolikih bolesti: oboljenja slezine, poremećaja u izlučivanju mokraće, opadanja kose, "trovanja" bunikom, problema sa disanjem, nevolja sa crevima. U tim lekovima smokva se najčešće upotrebljava sa drugim biljkama (vrba, lijander, cikorija, slačica, kardamon, rotkva, crni i beli luk, gljive, origano), znatno manje sa sastojcima životinjskog porekla (magareće, kozje i kravlje mleko, med) i, naposletku, sa sirćetom, vinom i krečom. Uz to, smokva se upotrebljava i kao sastojak u pripremanju pojedinih kozmetičkih sredstava kao što je bila masti "gospođe Zoje-carice".