U obilju teorijski teško odredivih i stoga primamljivih književnih fenomena, magijski realizam zauzima značajno mesto kao koncept koji je podstakao višedecenijske rasprave. U nameri da istraži kulturni značaj magijskog realizma kao strategije otpora u postkolonijalnoj književnosti, ovaj rad isprva kratko razmatra terminološku problematiku, kao i nevolje sa razgraničavanjem ovog pripovednog žanra, modusa i strategije od srodnih književnih kategorija i termina. Rad potom prelazi na razmatranje dijaloga koji magijski realizam uspostavlja između međusobno suprotstavljenih sistema ili kodova predstavljanja kako bi iskoristio svoj subverzivni potencijal da predoči fragmentarne i hibridne postkolonijalne kulture i istorije i istovremeno ukaže na problematiku verodostojnog prikazivanja. Posebna pažnja posvećuje se ulozi magijskog realizma u oživljavanju izvornih kultura nekada kolonizovanih prostora i dočaravanju pluralnosti postkolonijalnih kultura, te mogućim rizicima njegove upotrebe. Rad se na kraju usredsređuje i na magijski realizam kao globalni fenomen koji po pojedinim kritičarima svoj kreativni i podrivački potencijal najefektnije ispoljava upravo u postkolonijalnoj književnosti. Ispituje se konačno i kako popularnost magijskog realizma, koja se delom može pripisati njegovoj nesumnjivoj sposobnosti da preispiše istoriju i kulturu iz uglova bitno drugačijih od zvaničnih narativa, potencijalno dovodi do ponovne egzotizacije postkolonijalnih kultura, njihove komodifikacije i komercijalizacije.