2021, br. 170-171, str. 139-150
|
|
Kultura od simulacije do simulakruma i nazad - televizijski rijaliti kao simptom
Culture from simulation to simulacrum and back
Univerzitet Singidunum, Fakultet za medije i komunikacije - FMK, Beograd
Sažetak
Rijaliti-šou ili rijaliti-program jeste simptom novog preplitanja metafizike dva sveta i tehnološkog aparata. Da bismo ga analizirali u svojstvu simptoma - skupa povezanih znakova - moramo se poslužiti semiologijom medija, izdvajajući ključne kodove kao, takođe, skupove pravila i protokola za znakovne prakse koji produkuju ovakve televizijske emisije. U analizi se pokazuje da su ti kodovi, od kojih uzimamo u obzir minimalan broj onih najvažnijih, takođe i kodovi koji uređuju svakodnevnu cirkulaciju predstava i diskurzivnih fenomena, što otvara niz novih pitanja: u kojoj meri je rijaliti slika tekuće svakodnevice, da li je reč o simulaciji (imitiranju) svakodnevice, ili je reč o tzv. simulakrumu, znakovnoj strukturi koja umiče staroj podeli na modele i kopije, i da li je možda iz ugla tog obrta u stvaranju i cirkulaciji reprezentacija svakodnevica sada ta koja postaje simulacija simulakruma, odnosno na svoje načine imitacija rijalitija kao simptoma ukrštanje metafizike i tehnologije.
Abstract
Reality show or Reality TV programme is a symptom of the new pairing of the metaphysic of the "two worlds" and the contemporary technology. To analyse it as a symptom - i.e. a set of related signs - we need to use semiology of the media, separating the key codes as sets of rules and protocols for signifying practices that produce such TV programmes. In the analysis, these codes, taken here in their minimal but most important numbers, are shown as also the codes which produce everyday circulation of our representations and discourses, and open up a series of new questions. For example, to what extent is the reality show an image of everyday life, is it a simulation (imitation, mimesis) of it, or is it a simulacrum, as a structure of signs, which is beyond the old opposition of a model and a copy? Or perhaps, what we witness is a turn in communication where everyday picture of the world becomes a simulation of this simulacrum, that is an imitation of a reality programme as a pairing of metaphysics and technology.
|