Rad razmatra specifičan odnos strateške kulture i strateške misli, odnosno uticaj strateške kulture na sadržaj i smer strateških izbora i odbrambenu orijentaciju jednog društva. Opšta je saglasnost da strateška kultura, iako nedovoljno teorijski uobličen konstrukt, vrši značajan uticaj na karakter i smer odluka koje elita jednog koliktiviteta donosi u zaštiti fundamentalnih nacionalnih vrednosti i interesa. Međutim, u pokušaju da se taj odnos sadržajnije kvalifikuje, posebno da se te relacije kvantifikuju, javljaju se teško rešivi metodološki i drugi problemi. Jedna od osnovnih dilema koja prati odnos strateške kulture i strategije jeste njihova različita filozofska, politička, kulturološka i saznajna utemeljenost, imajući u vidu da je strateška kultura podjednako zasnovana na racionalnim i, još više, iracionalnim određenjima, dok je strategija primarno racionalno utemeljena aktivnost. Naime, strateška kultura podrazumeva ukupnost delovanja geografskih, istorijskih, religijskih, vrednosnih i drugih određenja jednog kolektiviteta, dok strateška misao podrazumeva jasno metodološko i racionalno vođeno promišljanje o načinima zaštite vitalnih nacionalnih interesa. Iz činjenice da je upravo strateška kultura proizvod ne samo racionalnih već i iracionalnih sila proizilazi teškoća njenog odnosa sa strategijom kao ekskluzivno intelektualne aktivnosti najvišeg reda. Da li je realno očekivati da strateška kultura, kao fenomen koji nije u punoj meri racionalno utemeljen, ima jasno uočljiv uticaj na strategiju kao racionalno prosuđivanje? Ne sporeći teškoće koje prate odnos strateške kulture i strategije, polazna hipoteza rada temelji se na stavu da strateška kultura utiče na značajne aspekte strateške misli, posebno kada je reč o načinu na koji se percipira vojna sila i njeno korišćenje u zaštiti primarnih vrednosti i interesa jednog društva.