U radu se preispituje pitanje prevođenja i uloge prevodioca u susretu dve kulture u tekstu 'Dve obale' meksičkog pisca Karlosa fuentesa. Delo se posmatra kao istoriografska metafikcija i rad potvrđuje fuentesove postmoderne stavove o istoriji kao o ljudskoj konstrukciji. Pristup istoriji je uslovljen tekstualnošću i osvajanje Meksika se poznaje putem pisanih dokumenata koji svedoče o njemu. Polazeći od Prave istorije o osvajanju Nove Španije Bernala Dijasa del Kastilja kao podteksta, fuentes ponovo tumači prošlost Meksika, uz poseban osvrt na ličnost prevodioca Heronima de Agilara o kome u hronici nema puno podataka a čija uloga u osvajanju novootkrivenih teritorija jeste odlučujuća za razvoj istorije. Budući da svaki pristup stranoj kulturi zahteva proces prevođenja, na prevodiocu je odluka o premošćivanju kulturnih razlika i omogućavanje dijaloga, odnosno kolonizacije. Rad postavlja pitanje prevodiočeve ideologije uslovljene njegovom dvostrukom pripadnošću rodnoj španskoj, ali i usvojenoj indijanskoj kulturi. U tom kontekstu izdaja, istina i laž postaju problematične kategorije čije se granice vremenom zamagljuju i čiji se uticaj na tok istorije dovodi u pitanje. Prevodilac, koji poseduje reči, svestan je da poseduje i moć da stvara istoriju.